Okudum: Albayım Beni Nezahat İle Evlendir

"Al bu elmayı Nezahat" diyebilirdim, "sende bu ad oldukça istersen sıfır numara kel, istersen at kuyruklu olurum. İnce bıyıklı tek dişi altın olurum. Meftun olurum, meczup olurum. Uzaklara bakarım, çıtımı çıkarmam. Nasıl söyleyeceğimi bilmem susarım. Susmak üzerine konuşmak gerekse, beni çağırırlar, oturur susarım. Dolmabahçe saat kulesiyle, Çırağan Sarayı ile konuşurum. Duvarlara yazılar yazarım gizli gizli: 'Albayım beni Nezahat ile evlendir.' Sülüs yazarım, kufi yazarım, latin yazarım. Gotik yazamam. Yağ satarım, bal satarım, ustamı öldürür ben satarım. Yemeden içmeden kesilir, alık olurum. Adımı sorsan duymaz olurum. Kötü olurum, iyi olmam Nezahat. Ya bu adı değiştir ya da al bu elmayı. Bende sevdiklerince terk edilme endişesi, kafayı yemeye meyyal haller var. Al bu elmayı Nezahat. Yüzünde göz izi var."

Müzeyyeni bilir misiniz? İlhami algörün bundan önceki romanında bahsettiği müzeyyen. Fakat müzeyyen bu derin bir tutku diyor hani yazarımız. Hah işte orada kafayı hikaye yazmaya takan bir adam vardı baş karakter olarak. Bu kitapta da o hikayenin kahramanı anlatılıyor. Müzeyyendeki yan karakter nezahatte baş karakter olmuş anlayacağınız... Ama bu karakter kendi başına davranabilen bir kahraman olmak istiyor. Hikayeyi kendisi kuracakmış yani. Bir sarışınım olsun bu hikayede diyor ve sarışınımız nezahati arıyor her yerde. 

Buraya kadar iyi güzel lakin anlatımdaki zaman geçişleri, kurgusal atlamalar ve bunların sebep olduğu anlam bütünlüğünden mahrumluk beni kitaptan epey soğuttu. O kadar ki üsluptaki serbestlik beğenmiyorsan okuma lan der gibiydi. Tabii kitap benle lanlı lunlu konuşunca sinirlenip sonunu getirdim. Sonra da bir baktım ki kitap baya olumlu yorumlar almış okurlar tarafından, pek kılçık atan yok. Ama ben sevmedim arkadaş. Akmadı yani bende. Neyse artık, yazıyı güzel bir alıntıyla bitireyim de hem ağzımız tatlansın hem de kitap bana küsmesin.

“İpi kopmuş bir uçurtmayım”, derdim kendi kendime ve bir uçurtma için en güzel uçuşun, ipi kopukken olabileceğini düşünürdüm. Bazıları buna “düşme hali” diyebilirdi. “Ağaç dallarına ya da elektrik tellerine takılmadan önceki düşme hali.” Umursamayabilirdim. Onlar benim elma büyüsünde olduğumu, onun yüzünden başka bir şey görmediğimi, saatlerce onu seyretmenin, ondan söz edildiğinde asla dolmayacak bir kuyu açlığıyla dinlemenin ve dolup dolup geceleri oyalanmak için eşşek kulaklı bir kralın hikayesini sabahlara kadar ezberden tekrar etmenin nasıl bir şey olduğunu bilmeyebilirlerdi. Sorsalar söylerdim.” “Vallahi,” derdim, “bende bilmiyorum bu kadar derine tüpsüz nasıl daldığımı göğsümde bir ağırlık hissetmeden.”