Sahil Gözlemcisi

Güne sahildeki sabah yürüyüşüyle başlamak... Kıymetli uykumu bölmek zorunda kalsam dahi güne erken başlamayı hep sevmişimdir. Hele ki o temiz sahil havasıyla. Bambaşka oluyor. Bütün gün enerjik hissediyorum kendimi. Akşam da gün batımıyla sonlanan yürüyüş sonrası iyice hafifliyorum. Mis gibi bir uyku çekip sabahında sahilde açıyorum gözlerimi yine. Her şey istediğim gibi.

Bu yürüyüşleri yaparken çeşit çeşit insanla karşılaşıyorum normal olarak. Sahilde yatan bir adam var mesela. Her sabah orada uyuyor. Yanında yarısı içilmiş iki buçuk litrelik kola. Altında ince bir örtü üstündeyse battaniye. Bazen eşiyle beraber bazen tek. Ama hep aynı ağacın altında...

Tanıdık tanımadık herkese günaydın diyen tatlı bir amcamız da var sahilde. Her sabah aynı yerde günaydınlaşıyoruz kendisiyle. Tabii hızlı davranıp önce ben günaydın diyorum artık. Diğer türlüsü ayıp olacakmış gibi geliyor.

Bir de pamuk saçlı bir nine görüyorum sık sık. Banka oturup sahili izliyor bir süre. Sonrasında da başlıyor egzersize. Oturduğu yerden ayağını, bacağını, kolunu oynatıyor yavaşça. Ben de o bembeyaz saçlara bakıyorum dalgın dalgın. Bulutlar kadar güzel geliyor gözüme. Biliyorum ki hiçbir boya bu beyazlığın, bu saflığın yerini tutamaz.

*Ve şimdi muğla otobüsündeyim. Tatil bitti okullar açılıyor. Bu rutinimi, sahilin iyileştirici havasını, aşina olduğum yüzleri, içimi ısıtan günaydınları özleyeceğim. Hoşçakal İzmir'im hoşçakal...