Sıradaki Yağmur Size Gelsin

Bardaktan boşanırcasına yağıyordu yağmur. Yine onun yapamadığını yapıyordu, içini döküyordu bugün. Ona da içini dökme çağrısında bulunuyordu en dostane haliyle. Bu çağrıyı asla duyamayacak olanlar şemsiyelerini çoktan açmışlardı. Şemsiyesizlerse sağa sola kaçışıp bir yerlere sığınmakla meşgullerdi. O ise yağmurun hızına inat ağır ağır yürüyordu. Gidecek yeri de koşturacak hali de yoktu zaten.

Hem her şeye geç kalmış birinin yağmur yüzünden acele etmesi biraz garip kaçardı. Gerçi şuanki hali de pek normal karşılanmıyordu etraftakilerce. Deli diyorlardı kesin ona. Ama kendine onların gözünden bakmayacaktı bu sefer. Biraz da kendi bildiğini yapmalıydı. Mutlu olmak için bazen deli de olmak lazımdı. Şu anda ıslanmak istiyorsa ıslanmalıydı. Yüzüne çarpan yağmur damlalarını hissetmeliydi tek tek. Caddenin ortasında durdu. Kafasını gökyüzüne kaldırdı. En son ne zaman bakmıştı böyle gökyüzüne? Hatırlayamadı. Belki de ilk karşılaşmalarıydı. Öyleyse bu karşılaşmanın hakkını vermeliydi. Gözlerini kapadı. Kollarını iki yana açtı. O baş belası zırhını da attı bir kenara. Yıllardır boşuna taşıyıp yormuştu zaten kendini. Her seferinde mağlup olmuş, bir kere bile zaferin tadına bakamamıştı. İnsanlarla arasına ördüğü duvarlar yetmezmiş gibi bir de zırh kuşanmıştı korkak. Ona çiçekle gelene bile kurşunla gitmişti. Ve şimdi kendi dünyasına sığamaz hale gelmişti. Neyse ki zırhsızdı artık. Damlalar içine yağabilirdi. Kendisinin bile farkında olmadığı derinliklere ulaşırdı belki bazıları. Yüreğinin en derinlerine mesela. Bu yüzden onlara karşı misafirperver ve cömert olmalıydı. Damlalardan af dileyerek kafasını eğip ayakkabılarına baktı. Bir çırpıda kurtuldu onlardan. Artık ayakları da özgürdü. Dilediğince ıslanabilirlerdi. Elini gömleğinin düğmesine götürdü. Ondan da kurtulmalıydı. Hemen çıkarıp attı yere. Sıra pantolonuna gelmişti. Kemerini açarken bir sallantı hissetti. Deprem oluyordu sanki. Gözleri karardı. Elinde kemeriyle beraber yere yığıldı. Evet, deprem olmuştu. Dünyası başına yıkılmıştı. O nefret ettiği dünyası sonunda yıkılmıştı. Artık hiç olmadığı kadar huzurluydu. Hatta o kapkaranlık yıkıntıda bir ışık bile görüyordu kendince. Belki de yağmur durmuştu ve güneş açmıştı onun yeni dünyasında. Birazdan gökkuşağını da görebilirdi. Çok heyecanlanmıştı. Becerebildiği kadar gülümsemeye çalıştı merhaba dedikten sonra. Merhaba yeni dünyam merhaba.