Okudum: Fülfül Büyüsü

Kipadan on liraya almıştım bu kitabı. İndirimli kitap görünce pek dayanamıyorum da. İlla bir tane alacağım yani. Zaten son zamanlarda polisiye okudum çokca. Ehh haliyle sıktı hep aynı tür hep aynı tür. Bu kitabın da değişik bir havası vardı. 'Zapta geçmemiş bir büyücünün masalı' cümlesi yeterince kandırıcı geldi. Ben de Ahmet Ümit'e biraz ara verip bu kitabı okudum. Fakat umduğumu bulamadım. Sırf yarım bırakmayı sevmediğimden ve yazarın kitabın sonunu nasıl bağladığını merak ettiğimden sonuna kadar okudum. Pek sevmedim belki ama zaman kaybı da diyemem. Çünkü iyi kötü her kitap bir şeyler katıyor insana. Almasını bilenlere tabii...

Arka Kapak:

Bu kitabı şık bir şapka gibi başınızda taşımak isteyeceksiniz.
Ama ne yazık ki size çok daha fazlasını yapacak...

-Murat Uyurkulak-

Büyüler âleminin berzahına sığınmış kadınlar...
Tanrı tarafından kabul görmeyen duaları kendi tarafına çekmeye çalışan bir deccal...
Bakla tanelerinin cismine hapsolmuş Çingene ruhlar...
Âşıkların yüreğinde yatan günahkârlar...
Balatlı bir büyücü ve kendi ruhunu intihar etmiş şairlerin hatırasıyla besleyen bir adam...

Aşk, kader, intihar ve büyü üzerine nakşedilmiş bir roman; Fülfül Büyüsü.

Yazık ki kader çoktan yazılmış, her ikisinin de geçeceği yollar, uğrayacağı menzilgâhlar belirlenmiş ve olacak olan her şey, Tanrı'nın elinden çıkma bir perniyân üzerine özenle işlenmişti. Kader, kapanması mümkün olmayan bir yara gibi açıldıkça açılıyor, hayatsa bu yaraya iri taneli tuzlar basmaya devam ediyordu. Bu kaderi değiştirebilecek tek şey ise, bir tutam fülfül otuydu...

Yorumum:

Genç bir yazarın ilk romanına göre oldukça güzel bir anlatıma sahip. Fakat ana karakter olan çingene Esma'yı daha çok beklerken Mihran denen ikinci karakterinin buhran hayatı biraz sıkıyor insanı. Keşke sadece Esma, ablası Şuara ve yaşadığı semt anlatılsaydı. O zaman bu kitap çok daha okunası olurdu. 

Sevdiğim Kısımlar:

"Neşeli bir gülüşü vardı, küçük bir kız çocuğu gibi sevinçle gülümsüyordu. Ne var ki eksik bir kadındı o. Eksikti çünkü daha evvel yürüdüğü yollar silinmiş gibi, eteğinin ucu kaderin hiçbir dönemecine takılmamış gibi, pürüzsüz dizleri hiçbir çocuk oyununda kanamamış gibi ve hüzün nedir hiç görmemiş gibi bakıyordu. Besbelli onun da aşktan hiç mi hiç haberi yoktu ve öptüğü yerde şiirler biteceğine sözcükler temelli susuyor; insan, ölüme biraz daha yaklaştığı hissine kapılıyordu."

"Çünkü ölüm, dışarıdan değil içeriden geliyordu ve bazen de insan, ölümün huzurunda secde etmeye, bir uçurum kıyısını kendine kıble edinmeye razı gelecek kadar yaşamak hevesini yitiriyordu."

"Öyle ki bir kadın ne kadar çok severse, aklını da o denli çabuk yitirecektir demekti."