Dönüş

“Nereye gidersek gidelim, bütün gidişlerimiz, bir büyük dönüş yolculuğunun ayrıntılarından ibarettir aslında”

Muğla'ya dönüş yaptım bugün. Bir hafta geçti gitti bile İzmir'de. Ama bana bir ay gibi geldi. Doydum resmen. Yolculukta zor oldu bu sefer. Midem acayip bulandı. Derin derin nefes alıp verdim yol boyu. Aslında beni yol tutar böyle hep. Binmeden önce bir soda içince baya iyi geliyor inene kadar sıkıntı olmuyordu. İşlemedi bugün maalesef. Sonra anladım ki ben midemi bozmuşum ondan işlememiş. Ya üşüttüm midemi ya da yediğim bir şey dokundu. Şükür ki grip olmadım İzmir'de. Güzel havalara aldanıp ceketsiz çıktım hep. Bir de iki üç sefer dondurma yedim. Geçen gün de sahilde bir güzel rüzgar yedim afiyetle. Olan mideye oldu. Geçer inşallah yarına. Yarın da bir sürü işim var. Sabah okula gideceğim sonra bankaya gidip kartımı alacağım ordan aöf bürosuna uğrayıp ders kitaplarımı alacağım ve eve gelip kitapları bırakacağım sonra tekrar derse gideceğim dönüşte de pertim çıkmış olacak herhalde. 

Yolda aklıma geldi de bir arkadaşım yol tutması için benzin iç diye öneride bulunmuştu bana. O öyle yapmış ve bir daha midesi hiç bulanmamış. Ama o bu öneride bulunurken bulanmayan midem birden bulanmaya başladığı için duymazdan gelmiştim. Sizlerden böyle bir şey duyan bilen var mı merak ettim. Ya da başka önerisi olan varsa deneyebilirim. Onun için haplar var demeyin de. Kullandım hiçbir etkisi olmadı. Ama belki de kullandığım ilaç iyi gelmemiştir. Bir başkası iyi gelebilir. Yani gelsin lütfen. GELMELİ!

Farkettim de yolda aklıma acayip acayip şeyler geliyor hep. Mesela inek gördüm ve aklıma eski sevgilim geldi. O inekleri çok severdi. Düşünün ki laptop arkaplan resmi inek resmiydi. Bu yüzden kıskana kıskana inekleri kıskanıyordum. Hey allahım ne (güzel) günlerdi! Neyse duygusallaşmadan konuyu değiştireyim. İşte aklıma iki senedir konuşmadığım arkadaşım geldi bi de. Düşündüm acaba ne yapıyor şuan diye. Sonra dedim ne yapıyorsa yapıyor sanane. Sen nefesine konsantre ol. Ayy bir nevi nefes egzersizi yaptım can çekişen midem için. Yine de yaranamadım. Zaten çoğu kişiyi yol tutmazken beni tutuyor olması da tam bir şanssızlık. Şans getiren kolyedir bilekliktir falan alacağım artık. Şanssızlıklar ormanında yolumu mu kaybettim ne. Bir türlü çıkamadım içinden. Yön duygum iyi de değil ki. Ne çok ağlandım dimi yaa. Sonra depresyonda falan bu kız diye düşünüyorsunuz. Ama mutluyum ki şu an. Anne Güncesi beni haftanın blogu seçmiş nasıl mutlu olmayayım, tekrar teşekkürler ona :)