Eskiden bir mahalle vardı
Komşuda pişer bize de düşerdi
Tabaklar hiç boş verilmezdi
Şimdi komşu neydi, kimdi
Bu mahalle çok değişti
Sözde şartlar iyileşti
Ama kentsel değil ki bu dönüşüm
Alabildiğine bireysel bir ölüşüm
Artık ahmetlerin büyük kızı da değildik
Şimdi neydik, kimdik
Bu mahalleyle biz de değiştik
Eskiden bir mahalle vardı
Çocuklar sokakta oyun oynar
Sürekli şamata koparırdı
Şimdi çocuk neydi, kimdi
Bu mahalle çok değişti
Mahalle maçında kale direği olan
O büyük taşlar vardı ya hani
Onlar kocaman apartmanlar oldu
Kapılarına bekçiler kondu
Bu mahalleyle insanlık da dondu
Eskiden bir mahalle vardı
Selam sabah kesilmezdi
Şimdi de günler ayıyor mesela
Akşamlar da iyi oluyor bazen
Ama kimse söylemez oldu
Bu mahalle çok değişti
Marangoz kapadı dükkanı
Tatlıcı başka yere taşındı
Bakkal da sizlere ömür
Biz de yakında gidiciyiz
Bu mahalleyle artık iyi değiliz
gene süper bir anlatım. gerçekten..
YanıtlaSilÇok teşekkür ederim :)
SilBu mahalleleri bir yerlere taşıdılarsa eğer,biz de oralara gitsek ya :))
YanıtlaSilAhh keşke :)
SilEline koluna sağlık Naz'cığım, ne kadar güzel ve gerçekçi bir şiir olmuş.
YanıtlaSilHakikaten eskinin tadı tuzu başkaydı, bizim de 'Mehmet bakkal amcamız' ve 'Ahmet bakkal'ımız vardı. :( onlar geldi aklıma...:(
Sevgiler:)
Teşekkür ederim, sevgiler :)
SilYaa eski diye bir şey kalmadı. Şimdilerde eskilerden bir şey kalmaz bilmez oldu.
YanıtlaSilMaalesef ki yeniyle mutlular :(
SilNe güzel anlatmışsın .
YanıtlaSilTeşekkürler :)
SilGercekten kalmadi o mahalle kavrami 🙄
YanıtlaSilNe yazık ki :(
SilÇok güzel bir mahalleymiş. Ancak, mahalle baskısı diye diye mahalle kokusunu unuttuk.
YanıtlaSil:)
SilKaleminize sağlık. Mazide kaldı o mahalleler...
YanıtlaSilTeşekkürler :)
SilMahalleler çocukluğum...
YanıtlaSilGüzel bir anlatım olmuş. Belki de mahalleden daha fazla çocukluğumuzu özlüyoruzdur.
YanıtlaSilTabii ki anılardan ibaret :)
SilOkuduğum ikinci şiirin ve bunu da çok beğendim. Ayrıca blogumu ziyaret ettiğin için çok teşekkür ederim. Gerçekten de eski mahalleler kalmadı. Bence bunun nedenlerinden biri de kalabalık nüfus. Büyüdüğüm mahalle İstanbul'da olmasına rağmen herkesin birbirini tanıdığı, yatana kadar bütün evlerin kapılarının sonuna kadar açık bırakıldığı, zarar görme tehditi olmadan komşunun evine çocuk başına gidilebildiği, sofra kuruldumu komşunun kapısını çalıp yemeğe çağrıldığı bir yerdi. Daha neler neler yazarım. Şimdi büyüdüğüm sokakta tanımadığım insanlar var. Bazen bana dik dik bakıp sen kimsin sürekli geçiyon falan diyen oldu. Kızıp " Asıl sen kimsin, Ben ömrüm boyunca burda oturdum" dediğim oldu. Çünkü yuvarlandığımız, çiçek topladığımız, oyunlar oynadığımız, yatıp bulutlardan şekiller çıkarmaya çalıştığımız çayırların yerini yan yana binalar almış. Hangi biriyle tanışabiliriz ki? Tanışsak bile bizi kendi çocuğu gibi koruyup kollayan komşular gibi olmuyorlarki.
YanıtlaSilTeşekkür ederim :) Yorumu okurken duygulanmamak elde değil gerçekten... Ben de belki tam bir mahalle kavramına sahip olamadım yaşım itibariyle ama yine de şu zamana kıyasla o zamanlar o kadar tatlı o kadar sahiciymiş ki...
SilÇok güzel bir anlatım. Kalmadı mahalleler, kapı önü çitlenen çekirdekler, sek sek oynayan çocuklar....
YanıtlaSilAhh evet sek sek...
Silçok güzeeeel yazmışsın vallası hissettim hepsisiniii :)
YanıtlaSilSen hissetmez misin hiç :)
SilTebrikler! Harika bir anlatım olmuş!
YanıtlaSilMahalle kültürümüz geri gelmez artık ama herkes çevresinden başlayarak bir şeyler yapabilir sanki...
Çok teşekkürler :) Evinin önünü süpürme olayını bence çoktan geçtik :(
SilHarika bir anlatım, bizi geçmişteki o mahallelere götürdünüz. Akşamları kapı önlerinde oturup gelen geçenin dedikodusunu yapan yaşlı teyzeleri bile özledim, artık onlara kızmıyorum.
YanıtlaSilHahaha onların da tek eğlencesi buydu napsınlar :)
Silmahallede yaşanmış çocukluklar sanki hep güzel hatırlanıyor, acısı bile... kalemine yüreğine sağlık
YanıtlaSilEvet acısı bile :) Teşekkürler.
SilSite çocuğu olma üzüntüsü...
YanıtlaSilBlogunuzu çok beğendim. Yazılarınızı takip edeceğim. Sevgiler. B.
Yeni yazıma bakmak ister misiniz?
https://benirva.blogspot.com/2018/09/atolyelerle-kafeler-bulusursa-ne-olur.html
Aynı apartmanda birbirine selam vermeyen komşular olduk.Ne güzel yazıp anlamışsın insanı,mahalleyi yüreğine sağlık
YanıtlaSilÇok teşekkürler :)
SilNaz'cığım nerelerdesin? :( özledim...:(
YanıtlaSilBloga döndüren yorum :)
Sil